Τα νύχια στη σάρκα ,να γνωμοδοτήσουν την αλήθεια και εκείνο τον πόνο που γινε συνεισφορά με το άδικο σμίξιμο ,της ευγένειας και της αποδοχής .
Μια παραδοχή που θες δε θες ,είναι εκείνη που θα αναδείξεη το μεγαλείο εκείνου του έγκλειστου φόβου ,για αφή και επεξήγηση ,στα μέγιστα της τιμής της προσέγγισης.
Τέλεια αποτυπώματα που θες να τα χεις και να τα κουβαλάς πάνω σου ,με τις αμυχές της πρόσκρουσης και της σύγκρουσης,ακόμα και στα κρύα σεντόνια της ανάλγητης επιβεβαίωσης και της αυτούσιας συνύπαρξης με το μη ιδεατό και προσβάσιμό του όριο .
Μιας ανικανοποίητης θέλξης ,ενός αμαυρωμένου και στοιχειωμένου γοήτρου που θες να το νικήσεις ,να υπερπηδήσεις τα εμπόδιά του ,αλλά δε σ αφήνουν οι κηφήνες της μη γρήγορσης και του τεμπέλικου ιδιώματος της καλοπέρασης.
Δε χρειαζόμαστε τη λήθη ,για να επανενταχτούμε και να αναδιοργανώσουμε σκέψεις και λογισμούς .
Δεν είναι αναγκαία η πρόσκρουση της αγάπης στο μίσος ,του απελευθερωμένου οίστρου μια μαγείας και μιας μαγευτικής εικόνας ,ως υπόδουλη και ιερόδουλη,σ εκείνα τα στρώματα του κολασμένου και χωρίς ορίου και φραγμού καθεστώτος της .
Ίσα ίσα η αμνησία θα μας στερήσει απ τα λάθη μας και δε θα είμαστε σε θέση να απομακρυνθούμε απ αυτά και να μην τα κάνουμε ξανά και ξανά.
Η λήθη είναι μέσο θα λεγε κανείς ,να πετρώσει η καρδιά και να ξεχάσει ,να ξεχαστεί και να αφεθεί ελεύθερη για άλλα πεδία δράσης και επίδρασης .
Μα το χωρίο της αντίδρασης θα ναι εκεί και θα μας περιμένει ,να το δούμε και να το κατατάξουμε ,στο απόμακρο και οδυνηρό στοιχείο και στοιχιωμένο ,για άλλους μεν ,αλλά για μας ,ανίδεο πια και ισχυρού θέλω ,δικού μας ,προς αφάνεια και παντοτινό σφαγιασμό του .
Θυσία δε θα γίνουμε ποτέ εμείς ,παρά τα δεδομένα που χαν για μας και εμείς τα απωθημένα των τότε χρόνων,ζητούμενα και ποτέ δικά μας καταζητούμενα!!!
Τα νύχια θα τα μπήξουμε βαθιά ,στα στρώματα και όχι στα καταστρώματα ,παρά σ εκείνα τα εδάφια του είναι μας ,για να ματώσουν και να ανανεωθούν ,μέσα απ τις αιμορραγούσες πληγές και όχι μόνο !