0
19

Επίτρεψες!

Χριστέ μου πως επίτρεψες
Τ ‘Αγιά σου Πάθη
Να υποπέσουν σε οικτρά
Αλλων εκεί τη στάση?

Να θέλουμε να ερχόμαστε
Εσε να προσκυνούμε
Λατρεία να δοξάσουμε
Για όλα να σ ευλογούμε?

Που χάρισες εξ αρχής
Σε μας τα παιδιά σου
Αγάπη που θα πρεπε
Να γευόμαστε σιμά σου ?

Παρά τώρα μένουμε
Έγκλειστοι μες στα σπίτια
Κλαίγοντας γοερά
Κι όχι από συνήθεια..

Το Τίμιο το Ξύλο σου
Πως να το μπορέσει
Ανθρώπινο μυαλό
Αυτό να το χωρέσει?

Πως θα μείνουμε εδώ
Μακριά από εςένα
Δε θα τα φιλήσουμε
Ακρα σου πονεμένα?

Καρφιά που ταν άδικα
Εςένα να πληγώσουν
Νομίζανε οι μιαροί
Πως έτσι θα γλιτώσουν.

Και τώρα πάλι έρχονται
Εςένα και σταυρώνουν
Με τάξης νέα πράγματα
Εμάς και καθηλώνουν.

Ολημερίς ολονυχτίς
Το καντηλάκι καίει
Πότε μες στο σπιτικό
Καρδιάς σβηστό δε μένει.

Χρειάστηκε να σου το πω
Να πάρει κάποια χρόνια
Παντα εςέ είχα παρηγοριά
Μα αντάμωσαν τα χιόνια.

Λένε η σκέψη κάποτε
Πως κι αυτή θα ωριμάσει
Τότε σε βρήκα πάλι εσέ
Δεν έχω απαλλάξει.

Το βάρος και τα δάκρυα
Αργά μου σιγοκαίνε
Σκέψεις που τις έκαμα
Και τώρα δίκιο θένε.

Να βρουνε τη θέση τους
Δ’ιπλα σου για να έρθουν
Ξεκούραση να βρουν εκεί
Εςένα να προσέχουν.

Ως θησαυρό της κατοχής
Που χουν και σε τιμούνε
Ως ενα δάκρυ της ψυχής
Κι έτσι αποτιμούμε.

Φόρους θα πω εκτίμησης
Δέους σωστής αλήθειας
Που περιβάλλει εκεί το νου
Κι όχι από συνήθεια.

Χριστέ πως τους επίτρεψες
Εςένα να σταυρώσουν
Για άλλη μια φορά
Σε ενοχές να ενδώσουν?

Μα ξέρεις μόνο εσύ καλά
Τ άμεσα σχέδιά σου
Φρόντισε ταχτάρισε
Τα έρμα τα παιδιά σου .

Σε έχω πάντα δίπλα μου
Νοερά και σε αγγίζω
Για τα δώρα που στειλες
Πάντα θα χαιρετίζω.

Μ ευλογιά και ανάταση
Ψυχής θα την προσμένω
Τη Θεία σου τη Σταύρωση
Υπόκλιση θα στέλνω.

Εκεί ψηλά στα Ουράνια
Τ απάτητα εδάφη
Ριξε εδώ κάτω μια ματιά
Μήπως και τίποτα δεν εχάθη.

Ακομα έχουνε καιρό
Μετάννοια να κάνουν
Άθεοι να βαπτιστούν
Στο πένθος σου επάνω.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.