Εεεεεε…..και ;

0
21

Εεε και ,.δεν έχει!

Συζητάς με τις φίλες σου ,τους κολλητούς σου και αναρωτιείσαι τι γίνεται ,όταν μεγαλώσουν τα παιδιά σου.όταν αρχίσουν ένα ένα και βρίσκουν τους δρόμους τους,το καθένα ξέχωρα και όλα μαζί ,συννειδητά ,επιλέγουν ότι είναι το καλύτερο γι αυτά .

Μ αυτό το βιβλίο,τηνπρώτη μου ποιητική συλλογή,ξεκίνησα το δικό μου και έδωσα φτερά ,στις επόμενες ονειρικές μου έλξεις..έμπνευσης.

Στέκεσαι απέναντι σε έναν καθρέφτη,ή απέναντι απ τον ίδιο σου τον εαυτό και στοχόζεσαι τα χιλιάδες ,αμέτρητα ξάγρυπνα βράδια σου ,που το μονο σε ένοιαζε και παρακαλούσες,ήταν να στα χει η Παναγιά καλά και να τα φωτίζει το δρόμο τους .

Μοιρολογούσες,σιωπήλά,θαρρετά μεν,ενάντια στις κακουχίες που αντιμετώπισες,αλλά ο θρήνος σου βουβός,μη θέλοντας να δώσει στόχο και να στεναχωρεθούν και οι άλλοι,να καταλάβουν με τα θεριά που πάλευες και δεν έλεγαν να σ αφήσουν στην ησυχία σου.

Κι όμως,έτρεξες,πάλεψες,προσπάθησες ,δεν τα έβαλες κάτω…μα μέσα σου κενά,πολλά ,πολυάριθμα και κυρίως ,άσχετης ή σχετικής ..αμφί ροπής παλλίνδρομης τάσεως και αντιτάξεως,γεγονότων και καταστάσεων,ανθρώπων και υπανθρώπων.

Γιατί κατηγοριοποιούνται τα άτομα και αυτό που μας βγάζουνε και εμείς οι ίδιοι ,ώριμοι πια και σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα και σταθμά και όχι μόνο θέλουμε να τάσσουμε ή απαλλάσουμε ,λόγω πολλών αιτιών,τους άλλους ,αρκεί να μην κάνουν κακό στις ισορροπίες μας και να μην ασχημαίνουν τηνκαλλαισθησία της ψυχής μας και του ευρύτερου πνευματικού μας ,χώρου .

Μεγαλώνουμε,συντασσόμαστε με τα πρέπει,αλλά όταν δούμε πως η διαχωριστική γραμμή ,ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει ,κυμαίνεται και διακυμένεται σε κόκκινα επίπεδα ,απαγορεύσεως και διευρυμένης τάσεως και καθαίρεση ,ορίων και συνεπαγομένων αντιλήψεων,τότε ,απλά και βέβαια,βάζουμε κι εμείς ,εκείνες τις δικλείδες ασφαλείας,για να μας θωρακίσουμε ,άσχετα αν είμαστε οι μαμάδες,που πνίγονται και δεν μπορούν να αναπνεύσουν μια λευτεριά ,σκέψης και ωρίμανσης ,των θέλω τους και των ονείρων τους.

Εεε και..θα μας πει κάποιος,τώρα είσαι μάνα,προτεραιότητα έχουν τα παιδιά σου,όταν κάνεις κάνεις παιδιά,παύεις να χεις όνερα,θέλω και εκεί,αγριεύω,εναντιώνομαι,γιατί το θεωρώ άκρως απαράδεκτο και ειλικρινά ,πονάει ,το να κλείνεσαι και να μαζεύεις,να μαζεύεις.

Μα η σκληρή αλήθεια έρχεται,όταν έρθεις αντιμέτωπη με όλο αυτό και δεις ,που δε σ αφήνουν,σου κλείνουν ερμητικά κάθε δίοδο και τα περιθώρια της επανάστασής σου ,λιγοστεύουν,αμύνεσαι ,αλλά και πάλι ,το ίδιο βιολί ,τα ίδια λόγια ,η ίδια καραμέλα.

Τη γεύτηκες,πικρή,ξυνή,μα το απόσταγμά της ,γλυκό ,μεθυστικό,αν θελήσεις ,να το γευτείς ως το τέλος,ως την τελευταία της στάλα.
Η επικάλυψή της,γλυκιά ,μα η ουσία της ,ξενίζει,ξυνίζει,που όσο περνά η ώρα ,ο χρόνος,τόσο και πιο πολύ γλυκαίνει ,τόσο και πιο όμορφη γίνεται η αίσθηση της αφής κα της επαφής μ αυτήν.

Ετσι και τα όνειρά μας,καλυμένα και ποτέ συγκαλυμένα,θεμμιτά και αδιάφορα,παρά ,όμορφες έννοιες ,φροντίδες ,νοιαξίματα,τωνπαιδιών ,της οικογένειας.

Οπου συμπεριλαμβάνουν εκείνα τα στρώματα ,παχουλής ενδύσεώς τους ,από χαρά,γέλια,ευχαρίστηςη,με συναισθήματα και αισθήματα,που φωνάζουν και ζητωκραυγάζουν με θαυμασμό κι επιτυχία,τι κι αν στη μέση,τα καταλαμβάνουν,ονειρικοί αποδέκτες,αποτυχίας,μίσους,κακίας,συμμετέχουσα ν εκείνης της κατακραυγάζουσας .

Αυτό το ,όρμα ,η ζωή είναι τώρα ,είναι δική σου ,ώστε ο ονειρικός χώρος,να γεμίζει φωνές και ποτέ σιωπές ,μονο και μόνο για να δείξει και να αποδείξει,τη μοναδικοτητά του ,την ονειρικότητά του στα όμορφα πεδία ,της μαγείας και της πραγμάτωσής τους .

Ετσι ξεκίνησε το δικό μου όνειρο,με τηνπρώτη μου ποιητική συλλογή και συνεχίζεται,προκαλώντας την έμπνευση και προσκαλώντας της,στα γραφικά μου πεδία,με την πέννα σύμμαχο και το μυαλό ,ακονισμένο πάντα σε έγγραφη πολέμια ή φίλια ζώνη,έναντι των κακώς ή των καλώς κειμένων ,της ζωής μας !

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.