Στη μουντή καταχνιά που σκιάζει τα θεόρατα πλάτη και μήκη του είναι μας,καμιά φορά καραδοκει το αγγελάκι με το τόξο και στιγματίζει το ωραιότερο συναίσθημα,την ωραιότερη χορδή μας,το άγγιγμα της αύρας του καθενός μας,με μια πλειάδα άλλα ίσως όχι πρωτόγνωρα συναισθήματα,μα με τόσο ένταση,γιατί σίγουρα θα ξεχάστηκαν στην πάροδο του χρόνου.
Συναισθήματα που ποικίλλουν και αποκαθιστούν,τις δύσκολες δυσβάσταχτες βραδιές,συνομοιλίας με τον εαυτό μας,της αυτό κάθαρσής μας,ίσως και σε μια οθόνη,να θες να τρέξει ο χρόνος,να βάλει τα δικά του φτερά.
Να ξεπεράσει και την ταχύτητα του φωτός,μα να λάμψει,να αστράψει ,εκείνη η γαλήνη,η ηρεμία,εκείνες οι αχτίδες της καρδιάς,που αποτελούν πια συστάδα και ομοιγένεια με τις άλλες ,τις υπάρχουσες και ορατές.
Αλλά οι δικές μας,μη ορατές,μέσα μας,να καίνε τα σωθικά μας και να ομολογούν τις αλήθειες μας,να δρομολογούν τα αίτια και τα αποτελέσματα,μια μόνο σταθερής και μόνιμης αντίληψης,μαζί,για πάντα,μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα.
Τούτο το άγγιγμα,το αυράγγιγμα,δεν το νοιώθεις εύκολα,συχνά,μα αν το νοιώσεις,σπαρταρά η πίστη σου ,η θέληςή σου να το μοιραστείς να το κεράσεις,γλυκό ποτό,μεθύσι αγάπης ,έρωτα,μονάκριβου και θεόσταλτου
Τα λόγια αυτά ίσως και να ξαναγίναν αφορμή να ματα ειπωθούν,αλλά έρχεται η στιγμή,που καταννοείς τα πάντα ,εις το βάθος,εις τα πλάτη εκείνα ,που θα δρομολογήσουν τις δικές σου πορείες ,αφού ο καπετάνιος σου ,έχει αναλάβει δράση και τάσσεται με σένα,με τον συμπλοηγό του,χωρίς να θέλει κατευθυντήριες πορείες,γραμμές.
Η αύρα διαχέεται στην ατμόσφαιρα,η θετική εξέλιξη σηματοδοτεί τις ζωές,που κάπου τις αφήνουμε στο έλεος ,όχι απλά του Θεού,αλλά εν αγνοία μας,καλή τη πίστη,παραδίνουμε τις ψυχές μας ,σε χέρια άψυχα και αταίριαστα με τις δικές μας ιδιοσυγκρασίες και πτυχές τους.
Το απαλό αεράκι της συνεύρεσης ψυχής,ταυτίσεως νου και καλοπροαίρετης ενσυναίσθησης,δε γίνεται να σ αφήσει αμέτοχο,να μην αγγίξει την ευαισθηςία σου και να μην κατανεμηθεί ,στα πλείστα ευεργετικά κύματα,εισρροών,διοχέτευσής τους.
Κυματισμοί απαλοί,αέρινοι σε μια ατμόσφαιρα,αμοιβαίας,αληθινής,εννιοιαίας ποτέ υποκριτικής μα ατόφιου ενδιαφέροντος και χαδιού,απαλού,στα χρυσά μαλλιά της ωριμότητας στους γκρίζους κροτάφους της γοητείας και στα συθέμελλα συναρμολογημένη κομμάτια των ψυχών,που ανελέητα σφάδαζαν οι ιαχές τους.
Μα τώρα όλα τελείωσαν,όλα άρχισαν να γράφουν τη δική τους ιστορία,τα μελανά γράμματα εξαγνήσθησαν ,εξυλεώθηκαν,στα ζόρια και στα παιχνίδια της μοίρας με τους επεμβατικότατους διορισμούς της,μα τώρα ,λάμπει εναντιώθηκε η μοίρα και επέφερε το θαύμα,της αγάπης,το θαύμα της ένωσης καρδιών ,ψυχών,σοφίας τους μυαλού τους .
Έμπειροι όσο ποτέ ,δρουν,λειτουργούν και εκθειάζουν τα θετικά τους ,μέσα απ τις απορρίψεις,που οι ίδιοι επέφεραν,γιατί ήξεραν πως η ζωή τους επιφύλασσε το καλύτερό της δώρο,τους ίδιους τους εαυτούς τους!