Χρόνια πάλευα να δω τι γίνεται ,τι μου συμβαίνει και δεν είμαι όχι απλά ευχαριστημένη,αλλά δε με καλύπτει κανέις και τίποτα ,δε με ευχαριστεί εύκολα κανένας και πάντα θα έβρισκα κάτι να του προσάψω,να μη μου ταιριάζει ,αλλά κυρίως να με χαλάει ή να μην ταιριάζει με τα δικά μου μέτρα και σταθμά .
Πότε τα έβαζα με τον εαυτό μου ,πότε με τους άλλους,αλλά πάντα με απασχολούσε τι συνέβαινε με τονεαυτό μου και δεν ήθελα εύκολα να δώσω το πειριθώριο στον άλλον ,την ευκαιρία,ακόμα και να λογοδοτήσει ,απέναντι στην άδικη πολλές φορές συμπεριφορά του απέναντί μου .
Μα όποτε και να θελα να δώσω την παραμικρή ευκαιρία ,κάτι από μέσα μου με σταματούσε και μου λεγε ,όχι ,δεν κάνει ,μην προχωράς .
Περνώ και μόνη μου καλά ,άρχισα να λέω και να μονολογώ ,μα η συντροφιά ,εκείνη που χα συνηθίσει κι είχα αποφασίσει πολλές φορές να απαλλαχτώ απ αυτήν,άδικα και πολλές φορές ,χωρις να καταλαβαίνει και η ίδια τι της συνέβαινε,απλά ,το αποδεχόταν και μου δινε το χρόνο και το χώρο ,να το καταλάβω και να συννειδητοποιήσω το τότε μου λάθος .
Αλλά και πάλι ,τα ίδια συνέβαιναν,τα ίδια μονολογούσα και εκβίαζα ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό ,να μην κάνω το παραπέρα βήμα ,να μη με αφήσω να νοιώσω όμορφα,γαλήνια,να φοβηθώ να χαρώ και να συννειδητοποιήσω μια ευτυχία,που όμοιά της ποτέ ως τότε δεν είχα ζήσει.
Ενα σώμα ,καλυμμένο ,απ τα ρόδα της νιότης,το κάλυμμα εκείνο που προσέδιδε τις αφορμέςκαι τις αιτίες ,για ένα γενικευμένο πόλεμο μέσα μου ,έξω μου ,μα η μορφή,καλοσυνάτη ,διεκδικούσε τα δικά της θέλω .
Τώρα πια ,αν και δεν πιστεύω να είναι αργά ,συννειδητοποίησα ,πως ένα ένα ήταν το αγκάθι,εκείνο που χε ριζωθεί βαθειά μέσα μου και κανείς και τίποτα δεν ήταν ικανό να το ξεριζώσει και να αποτελειώσει μια και καλή.
Κάποια στιγμή φοβήθηκα πως καταβαλλόμουν απο συναισθηματική αστάθεια ,φοβόμουν τους ανθρώπους,τα συναισθήματά τους και με την παραμικρή ευκαιρία που μου δινόταν ,απείχα απο δίπλα τους,αποστασιοποιόμουν και απλά υπήρχα και ποτέ δε συνυπήρχα.
Οταν δίνεις,απλόχερα και ο άλλος ,δεινοπαθεί στη θέληση και στο φόβο απέναντι στα δικά του αληθινά ,δυνατά συναισθήματα ,τότε εσύ απομακρύνεσαι ,κλείνεσαι στο καβούκι σου και μετράς τις πληγές και τα τραύματά ,που σου επιφέρουν άνοα και ανίκανα πρόσληψης αγάπης μυαλά ,εγκέφαλοι.
Εξουσιοδοτημένοι μόνο για εφήμερες σχέσεις,μα εμείς όντως αληθινές ψυχές και ποτέ απόδω και από κει,τασσόμαστε στις δικές μας αλήθειες ,αξίες ,απαράβατες και μη μετακινούμενες ποτέ και για τίποτα .
Συναισθηματική χειραφέτηση,αυτή είναι η αιτία,που όσο και να πάλευα ,όσο κι αν έψαχνα ,ποτέ μέχρι τώρα δεν την είχα καταλάβει.
Οπως και η ζωή,απαιτεί τη γυναικεία χειραφέτηση,σωστή και ώριμες συνθήκες,έτσι και τα συναισθήματα ,πρέπει να διακατέχονται απο ανάλογη χειραφέτηση και να μην τα αφήνουμε σ άλλους να τα χεριίζονται και να τα διαχειρίζονται.
Τα συναισθήματα είναι δικά μας και πρέπει,οφείλουμε εμείς στον εαυτό μας ,να τα χειριζόμαστε,να τα σεβόμαστε και κυρίως να τα αγαπάμε και να μην αφήνουμε άλλους να μας τα ευννουχίζουν.
Συναισθηματική χειραφέτηση,κοριίτσια,γυναίκες ,η ζωή μας ανήκει,ο χειριστής της είμαστε εμείς και πρέπει να της φερθούμε όπως της αξίζει και μας αξιζει ,εμάς και μόνο εμάς.
Αν δε σεβαστούμε εμείς τον εαυτό μας ,δε θα μας σεβαστεί κανείς…
ΝΟΜΟΣ!!!!!