Να βλέπουμε ίσως και να ναι καλός ο άνθρωπος,και να χουμε αυτό το ίσως ,πάντα στο πίσω και στο μπροστινό μέρος του εγκεφάλου μας.
Να θέλει να δώσει αγάπη,φροντίδα κι όμως εμείς να καταβαλλόμαστε από φόβο,τρόμο,άγχος και κυρίως μια τραγική ασνασφάλεια που όλα ,τα πάντα θα χουν τα μέτρα και τα σταθμά τα δικά μας κι όχι των άλλων .
Γινόμαστε εγωιστές ,εγωκεντρικά άτομα και κοιτάμε να περνάμε εμείς καλά και οι άλλοι ας κάνουν ότι θέλουν,δε μας αφορά και δε μας νοιάζει,όπως δε νοιάστηκαν και κάποιοι άλλοι ,όταν πονούσε η σκέψη μας και αιμορραγούσε η ψυχή μας.
Δες που φτάσαμε να βλέπουμε το όμορφο και το σοβαρό και να φοβόμαστε να το αντικρύσουμε,να το αγγίξουμε,παρά ,παραθέτουμε ένα σωρό δικαιολογίες ,για το τόσο απλό και τόσο όμορφο συναίσθημα.
Συναίσθημα που τείνουμε να το ξεχάσουμε,να το ευννουχήσουμε ,αν δεν το κάναν φυσικά και κάποια άτομα,άντρες και γυναίκες.
Ξεχασμένο ,στο χρονοντούλαπο,της δικής μας ,προσωπικής ερωτικής ,αγαπησιάρικης ιστορίας,που δε θέλουμε ούτε καν να το αναφέρουμε,από φόβο και μόνο ,μην πονέσουμε ξανά ,μη δώσουμε εκείνο το αναφαίρετο δικαίωμα σε κάποιον,να δείξει τα συναισθήματά του ,να τα ακουμπήσει πάνω μαι και να προχωρήσουμε μαζί ,να προσχωρήσεις στα δικά μας λημέρια και αραξοβόλια των καρδιών και των ψυχών μας .