Το κεφάλι γέρνει αδέξια ,μα οι ώμοι προκαθορίζουν τη φορά του .
Η σκέψη αλόβητη εξωστρακίζει κάθε δυνατή πυγμή,κάθε σφαίρα που εκσφενδονίζεται απ τη φαρέτρα του εκτεθειμένου πια νου .
Τα χίλια μύρια βάσανα έχουν εγκατασταθεί και περιμένουν τη λύτρωσή τους .
Εκείνα τα όνειρα που κάποτε προυπήρχαν ,μα τώρα έχουν δώσει τη θέση τους ,σε διαβαθμισμένης κλίμακας εμπόδια και τοίχους απροσπέλαστους.
Το κεφάλι δε θέλει να αντικρύσει την οδύνη,το σπαραγμό,μα κυρίως εκείνα τα ανέντιμα μάτια ,που γίνονται χορηγοί της όρασης και τα δύστυχα χέρια που υπακούν στην αίσθηση της αφής.
Αποτρόπαιες οι πράξεις,ιδεχθή τα εγκλήματα ,μα υπάρχουν ,έχουν υπόσταση και φυσικά ,φέρουν την ταυτότητα του δολοφόνου τους ,με ονοματεπώνυμο και μόνο.
Διατηρείται μια παγωμάρα,καθώς τα συναισθήματα αιμορραγούν και αποκλείνουν της πορείας,εφόσον διαμαρτύροντια και νουθετούν τις δικές τους παραδοχές και αντιλήψεις.
Σκότωμα ,θηλιά στο λαιμό τους.
Τα πάντα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ,με μόνο επικρατούσα αντίληψη,το τελειωτικό πια καθεστώς ,των παιδόφιλων ,των ανώμαλων εκείνων διαθέσεων,που προτρέπουν εμάς ,να τους βάλουμε την ταμπέλα των ασθενών,μα όχι.
Δε θα περάσει η αισχρή τους τρομοκρατία ,η επαίσχυντη προτροπή τους ,αυτή καθόλα νοσηρή τους σκέψη ,παρά ο δικός μας αναθεματισμός,οι δικές μας κατάρες ,ας βρουν επιτέλους ,αναπαμό,για εκείνες τις ψυχούλες.
Σκότωμα θέλουν τα άτιμα μελέτια ,οι εγκληματίες ψυχών ,που αν τις είχα έστω και για δευτερόλεπτο,απλά θα επέφερα μια θεία δίκη ,μια εντελώς εντιμότατη Νέμιση..
Αργός βασανιστικός ,αλλά πάνω απ όλα θάνατος.
Αλήθεια ας το ξανασκεφτούν οι ιθύνοντες των γραφών,των Νομοθετικών Διατάξεων ,του Συντάγματος …για μια απλή επαναφορά και μόνο.
Θανατική ποινή ,τώρα ,ίσως και από χτες.
Πόσο άλλο να θρηνούμε ψυχούλες άδικα ,γιατί κάποιες άλλες ,βιασμένες ,δεν ξέρω και εγώ από τι και από ποιον,προσέρχονται με μάσκα,με προσωπείο τάχα,τι??
Μετάννοιας?επαναπροσδιορισμού καταθέσεως?
Μία είναι η οδός και μία η κατηγορία ,έστω κι απ τα δικά μας στόματα ,που δεν μπορούν να επιφέρουν την αισχάτη των ποινών.
Κι όμως,αν υπήρχε ίσως και να μην επικρατούσε ατιμωρησία .
Το αποτέλεσμα ένα και το αυτό .
Η ποινή μία και ξέχωρη.
ΘΑΝΑΤΟΣ …μόνο έτσι θα διαλευκανθεί το τοπίο της επιδεινούμενης ΡΎΠΑΝΣΗΣ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΩΝ ,ΑΘΩΩΝ ΚΑΙ ΑΔΙΚΩΣ ΒΕΒΙΑΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΓΜΕΝΩΝ ΑΤΟΜΩΝ.
Η μόνη ελπίδα ,που δε σβήνει ποτέ ,το αληθινό ταξίδι της ψυχής μας ,του νου και της καρδιάς μας ,στα κακώς ,αισχάτων κείμενα,μήπως και γίνουμε καμιά φορά άνθρωποι,ώστε να ξεπηδήσει ,απ τα βαθειά της έγκατα της ψυχής μας,απλά και μόνο η ανθρωπιά μας και να χαθεί διά παντός η αλητείας και σήψη.